Επισημάνσεις πριν την γνωριμία μας

Οι αναζητήσεις για την επίλογη κάποιου ιατρού στο διαδίκτυο προκαλούν πάντα εγκεφαλική συμφόρηση δεδομένων, πολλά ονόματα, πολλές πληροφορίες, διαφορετικές απόψεις, μερικές φορές  σωστές, άλλες φορές λανθασμένες, ή και καθοδηγούμενες.                                                                                                                           

Η πρώτη εντύπωση είναι ιδιαίτερα σημαντική και μπορεί να αποβεί καθοριστική, στις αποφάσεις μας ειδικά εάν πρόκειται για μία επιλογή συνεργασίας ασθενούς με τον ιατρό του.                                                                                                                       

Πολλοί ιατροί ισχυρίζονται ότι αυτό που λατρεύουν περισσότερο στη δουλειά τους είναι η σχέση που αναπτύσσουν με τους ασθενείς τους.                                                    

Τί είδους όμως σχέση θέλουν να έχουν οι ασθενείς με τον γιατρό τους;                        

Οι ασθενείς δεν δυσκολεύονται να αλλάξουν τον γιατρό τους όταν νιώσουν ότι δεν έχουν αποκτήσει τη σχέση που θα θέλανε για να είναι ικανοποιημένοι, γενικότερα, θεωρούμε ότι ο ασθενής εξαρτάται περισσότερο από τον ιατρό, απ' ότι ο ιατρός από τον ασθενή, ο οποίος  επιθυμεί περισσότερο μια καλή σχέση ποιότητας απ' ότι ο ιατρός, καθώς τον έχει ανάγκη.                                                                                                  

Για πολλούς γιατρούς, η επίσκεψη ενός ασθενούς είναι απλώς μια οικονομική συναλλαγή.                                                                                                                                 

Από την άλλη όμως, ο ασθενής έχει ανάγκη να θεραπεύσει την πάθησή του και να αντιμετωπίζετε απο τον ιατρό του με ευαισθησία.                                                    

Ωστόσο, μια θεραπευτική σχέση μεταξύ ενός ειδικευμένου ιατρού και ενός ασθενούς είναι μοναδική.                                                                                                                                

Η σχέση ιατρού και ασθενούς δεν είναι ανταγωνιστική αλλά αλληλοεξαρτώμενη.        

Το ένα άτομο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.                                                          

Οι δύο πλευρές έχουν διαφορετικές ανάγκες, προσδοκίες και ρόλους, με τον έναν να εξαρτάται από τον άλλον.                                                                                                  

Μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι ο ασθενής χρειάζεται τον ιατρό περισσότερο επειδή ο ασθενής είναι άρρωστος, ευάλωτος και εξαρτώμενος.                                          

Χωρίς τους ασθενείς όμως, οι γιατροί δεν θα είχαν κανέναν σκοπό και αντικείμενο εργασίας.                                                                                                                                        

Τι πραγματικά θέλουν οι ασθενείς από εμάς;                                                                          

Τη διαβεβαίωση για την καλή πορεία της υγείας των, ότι όλα θα πάνε καλά, οι περισσότεροι ασθενείς είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν την πλήρη ευθύνη για την υγεία τους στον ιατρό τους.                                                                                                  

Οι ιατροί, από την άλλη πλευρά, αποκτούν περισσότερη αυτοεκτίμηση μέσω της σχέσης τους με τους ασθενείς τους.                                                                                          

Οι σχέσεις με τους ασθενείς είναι το πιο ικανοποιητικό μέρος της δουλειάς του ιατρού.                                                                                                                                            

Το να βοηθάς τους ανθρώπους είναι θεμελιώδες στοιχείο για την ταυτότητα ενός ιατρού.                                                                                                                                              

Ο καθένας χρειάζεται έναν γιατρό όταν αρρωσταίνει.                                                          

Ο καθένας χρειάζεται μια έγκυρη ιατρική συμβουλή.                                                            

Ο ασθενής αναπτύσσει συναισθηματική σχέση με τον ιατρό του.                                  

Από την άλλη οι ιατροί, έχοντας τη διάθεση να βοηθήσουν τους ασθενείς και να τους επηρεάσουν με τις δικές τους κατάλληλες οδηγίες, συχνά έχουν την τάση να προσπαθούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά του ατόμου με επιχειρήματα, γεγονός όμως που στερεί από το άτομο την αυτονομία και την ελεύθερη βούληση.                      Συνεπώς, ο ασθενής τείνει να αντιδράει και να υπερασπίζεται την αρχική του άποψη, με αποτέλεσμα ο διάλογος να τελειώνει άδοξα.                                        

Ο ασθενής επιλέγει να επισκεφτεί έναν συγκεκριμένο ιατρό και όχι κάποιον άλλο, για διάφορους λόγους.                                                                                                          

Εκτός φυσικά από την φήμη του στην ειδικότητα της ιατρικής που ακολουθεί, μερικοί από αυτούς είναι οι ακόλουθοι:                                                                                  

Η ποιότητα της φροντίδας και παρακολούθησης (ύπαρξη και ενημέρωση φακέλου, πληροφοριακά έντυπα, συμφωνία για την επόμενη επίσκεψη, αναγνώριση της εμπιστοσύνης του πελάτη).                                                                                                        

Η ποιότητα χρόνου (κλείσιμο ραντεβού σε εύλογο χρόνο και αναμονή, γρήγορη τηλεφωνική πρόσβαση σε περίπτωση προβλήματος).                                                        

Η ποιότητα του χώρου του ιατρείου του (προσβάσιμο, άνετο, ευχάριστο).                      

Η ποιότητα της υποδοχής (ευχάριστη γραμματεία εξυπηρέτησης και ενημέρωσης για πιθανές καθυστερήσεις).                                                                                              

Προσεγμένη φροντίδα υποδοχής, (συνοδείας και αποχαιρετισμού -  ευχαριστίες).        

Η προσωπικότητα του ιατρού, το ενδιαφέρον του για τον ασθενή, η ικανότητά του να θυμάται ξεχωριστά πράγματα για τον κάθε ασθενή του.                                                   

Για τον συντονισμό της επείγουσας εξυπηρέτησης ασθενών σε περίπτωση απουσίας του.                                                                                                                                                  

Ο σωστός Ψυχίατρος χρειάζεται όχι μόνον τις τυπικές επιστημονικές γνώσεις και τα δεδομένα της σύγχρονης Ψυχιατρικής, αλλά πρέπει επίσης να διαθέτει μεγάλη ευρύτητα αντίληψης της ανθρώπινης φύσης, πλατιά παιδεία και ειδικές ικανότητες παρατηρητικότητας, όπως να «ακούει» (να αντιλαμβάνεται) πίσω από τις λέξεις που εκφέρει ο ασθενής του, και να «βλέπει» (να κατανοεί τι βλέπει) το σύνολο των εκφράσεων, στάσεων και κινήσεων του ασθενούς του.                          Ο ψυχίατρος πρέπει να έχει την ψυχική ευλυγισία ώστε να κραδαίνεται συγκινησιακά, νοιώθοντας το συναίσθημα του ανθρώπου που αναλαμβάνει να υποστηρίξει, να έχει τη δύναμη της αμερόληπτης και ουδέτερης κρίσης και απόφασης, να διαθέτει συνθετικές ικανότητες ώστε να δημιουργεί από όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει, μια συνολική εικόνα για το πρόβλημα και την πορεία της ρεαλιστικής λύσης του.                                                                              

Ο ψυχίατρος πάνω από όλα, έχει πάντα στο νου του, ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από το υλικό που φτιάχνονται και τα όνειρα, και έτσι είναι ιδιαίτερα προσεκτικός στους χειρισμούς του, ώστε να μην αλλοιώνει τα συστατικά της ανθρώπινης φύσης, παρά να επεμβαίνει μόνο όσο είναι απόλυτα αναγκαίο, για να μην υποφέρει ο ασθενής του και πάλι μόνο όσο εκείνος του το επιτρέπει.            Πολλοί ρωτάτε αν πράγματι διδάσκεται η Ψυχιατρική, αν δηλαδή είναι περισσότερο επιστήμη ή περισσότερο έμφυτη τέχνη.                                            

Η σωστή τοποθέτηση της απάντησης είναι ότι ο ψυχίατρος προσπαθεί να εφαρμόσει την επιστήμη κινητοποιώντας όλες τις έμφυτες δυνάμεις του.          

Ο ψυχίατρος δεν φτάνει να είναι μόνο επιστήμονας.                                                

Η σκέτη τεχνική κατάρτιση στις ψυχικές παθήσεις και τα ψυχιατρικά φάρμακα, δεν αρκούν  για να βοηθήσουν τον ψυχικά ασθενή.                                

Γιατί ο ψυχικά ασθενής δεν είναι ποτέ μία ταμπέλα από ένα σύγγραμμα Ψυχιατρικής, αλλά είναι μια προσωπικότητα σε θέση άμυνας απέναντι στον έξω κόσμο.                                                                                                                                                                      Ο ψυχίατρος δεν είναι καλλιτέχνης.                                  

Δεν ασχολείται με την τέρψη του ασθενούς, ούτε αποζητά το χειροκρότημα, ούτε το θαυμασμό του, αλλά χαίρεται κρυφά και καμαρώνει και στηρίζει τις επιτυχημένες προσπάθειές του, να ξεπεράσει τις δυσκολίες που είχε όταν χτύπησε την πόρτα του, ζητώντας βοήθεια.                                                                                       Ο ψυχίατρος δεν είναι εκπαιδευτικός.                                                

Θα χρειαστεί όμως να μάθει στον ασθενή του νέες λύσεις, μεθόδους και δρόμους, για να διαβεί τα αδιέξοδα της ζωής του. Δεν θα του υποδείξει όμως ποια κατεύθυνση να πάρει, ούτε θα τον ακολουθήσει στις επιλογές του.            

Ο κάθε ασθενής είναι υπεύθυνος για την πορεία της ζωής του και πρέπει να την διαλέξει ελεύθερα και αβίαστα.                                                                              

Δεν υπάρχουν βαθμολογία και εξετάσεις, στο δρόμο της ζωής.                                                             Ο ψυχίατρος δεν είναι δικαστής.                                                         Θα βοηθήσει όμως τον ασθενή του να κρίνει ο ίδιος μόνος του, τις ενέργειες που έχει κάνει στο παρελθόν ή σκέφτεται να κάνει στο μέλλον.                            

Θα βοηθήσει όμως στην τήρηση της ουδετερότητας και της αντικειμενικότητας σε αυτήν την κριτική διαδικασία του ασθενούς, σταματώντας τον κάθε φορά που ο ασθενής του δείχνει υπερβολική αυστηρότητα κατηγορώντας τον εαυτό του ή υπερβολική ανευθυνότητα απέναντι στις πράξεις του.                                                 Για τον ψυχίατρο, σημασία έχει η διαπλοκή των ενορμήσεων και συναισθημάτων των ασθενών του, οι καθηλώσεις, οι προβολές τους και οι αρχαϊκές ταυτίσεις τους.                                                                                                                                            Ο ψυχίατρος δεν είναι πολιτικός.                                            

Για να δείξει το σωστό δρόμο στους ασθενείς του.                                                    Θα τους αφήσει να τον επιλέξουν μόνοι τους, με γνώμονα την μέγιστη ωφέλεια και απόλαυση για τη ζωή τους.                                                                      

Ο ψυχίατρος δεν εργάζεται με γνώμονα το στυγνό κοινωνικό όφελος.                  Πρωτίστως τον ενδιαφέρει το «εύ ζήν» του ασθενούς του, ακόμα και αν αυτό σημάνει στο μέλλον, τη ρήξη του ασθενούς με τις όποιες κοινωνικές δομές τον καταπίεζαν.                                                                                                                        Ο ψυχίατρος δεν γίνεται ποτέ υποχείριο της όποιας μορφής εξουσίας, που μειώνει την ψυχική ευεξία του ασθενούς του. Αλλά...                                                                                              Ο ψυχίατρος δεν είναι ούτε αναρχικός.                            Σκέφτεται πάντα ποιες κοινωνικές δομές ή ομάδες μπορούν να βοηθήσουν να ενταχθεί ο ασθενής του, σε ένα κλίμα ασφάλειας και απόλαυσης στην καθημερινή ζωή του.                                                                                                        

Η σωστή οργάνωση της προσωπικής ζωής του ασθενούς του, έχει υψηλή προτεραιότητα στο έργο του.                                                                                                                                   Ο ψυχίατρος δεν είναι φιλόσοφος.                                      Ενδιαφέρεται πολύ για τα επιτεύγματα της ανθρώπινης νόησης σε όλους τους κλάδους, αλλά δεν ξεχνάει ποτέ ότι είναι ιατρός. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να χάσει τον καιρό του ασθενούς του σε νόθο φιλοσοφικό προβληματισμό, γιατί ο νόθος προβληματισμός γεννά και νόθα προβλήματα.    

Σε αντίθεση με τους φιλόσοφους, πρέπει να λύσει ένα-ένα, πρακτικά και γρήγορα, όλα ή έστω τα περισσότερα από τα προβλήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο που ζητάει τη βοήθειά του.                                                                                  

Ο ψυχίατρος δεν είναι ούτε ιερέας, ούτε θρησκευτικός επιτετραμμένος.  

Σέβεται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ασθενούς του, αλλά τον βοηθάει να απαλλαγεί από ότι είναι βασανιστικό για τη ζωή του και δεν του προσφέρει λύσεις και ανακούφιση, αλλά τον μαραζώνει άδικα.                                                  

Η επικράτηση του κάθε «σωτήρα» έχει κοστίσει πολύ ακριβά στην ελευθερία και στο αίμα της ανθρωπότητας στο παρελθόν.                                                          

Ο σωστός ψυχίατρος δεν μπορεί να προτρέπει στον ασθενή του να ισοπεδώνεται, απέναντι σε κανένα θρησκευτικό σύστημα.                                                                              Ο ψυχίατρος δεν είναι αστυνομικός.                                       

Δεν απαγορεύει ποτέ στον ασθενή του, να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του.                                                                                                          Το μόνο πράγμα που απαγορεύεται ανάμεσα στον ψυχίατρο και τον ασθενή του, είναι το σεξ και η βία.                                                                                            

Όλα τα άλλα επιτρέπονται!                                                                                              Η όποια επιθετικότητα του ψυχοθεραπευόμενου ήθελε ποτέ αναδυθεί, αντιμετωπίζεται με την επίγνωση και ανάλυση των βαθυτέρων κινήτρων που την προκαλούν και όχι με αρνητική συμπεριφορά.                                                                                              Ο ψυχίατρος δεν είναι «σωτήρας».                                      

Δεν πρέπει να επιτρέπει κατάχρηση στη διαφορά ισχύος που διαθέτει απέναντι σε ένα πονεμένο και τρομαγμένο ανθρώπινο πλάσμα, που τον επισκέπτεται για βοήθεια.                                                                                            

Δεν πρέπει να επιτρέπει να τον βλέπει ο ασθενής του, σαν «σωτήρα», ούτε να αποκτά εξάρτηση από αυτόν.                                                                                          Ο ψυχίατρος πρέπει με οξυδέρκεια και δεξιοτεχνία, να εντοπίζει, να αναχαιτίζει και να ερμηνεύει αυτά τα φαινόμενα, μόλις εμφανιστούν.                  

Η φροντίδα του είναι να ανεβάσει δίχως χρονοτριβή, το επίπεδο ισχύος του ασθενούς του, όσο πιο ψηλά γίνεται και στη συνέχεια να αποχωριστούν φιλικά (μόνον μετά και ποτέ πριν), σαν ίσοι.                                                             

Ο ψυχίατρος δεν μπορεί να γίνει φίλος με τον ασθενή του, στη διάρκεια της ψυχιατρικής ή ψυχοθεραπευτικής υποστήριξης προς αυτόν.                                   Αν μπορούσαν οι φίλοι να τον βοηθήσουν, δεν θα είχε φτάσει μέχρι το ψυχιατρικό ιατρείο.                                                                                                       Άρα κάτι άλλο, άσχετο από τη φιλική σχέση, χρειάζεται ο ασθενής.                      

Αν ο ψυχίατρος γίνει φίλος με τον ασθενή, δεν θα μπορεί πλέον να τον βοηθήσει.                                                                                                              

Γενικότερα, ποτέ δεν αφήνει ο ψυχίατρος τον ασθενή του, να βρει στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας, τις ικανοποιήσεις εκείνες τις οποίες ο ασθενής πρέπει να αναζητήσει στη ζωή ! .                                                                              

Έτσι αλλάζει προοδευτικά η εικόνα του Υπερεγώ του ασθενούς και οδηγείται στη θεραπεία.                                                                                                            

Ύστερα από την παραπάνω περιγραφή, πήρατε μια ιδέα για την ιδιαιτερότητα, τις παραμέτρους, και το πλαίσιο  μέσα στο οποίο εργάζεται ο ψυχίατρος.                      Καταλήγοντας την αναφορά μου στις «Ψυχικές...» έννοιες, τονίζω για άλλη μια φορά ότι μόνο ο ψυχίατρος και ο ψυχολόγος έχουν πιστοποιηθεί από την πολιτεία, για να αναλαμβάνουν την επίλυση των ψυχικών προβλημάτων.           Από τα δύο αυτά επαγγέλματα μόνον ο ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ είναι πιστοποιημένος για να συνταγογραφεί τα εγκεκριμένα ψυχιατρικά φάρμακα, να αναλαμβάνει και να νοσηλεύει, τα  σοβαρά περιστατικά.                                                                            Οι υπόλοιπες ονομασίες δεν αποτελούν ελεγχόμενα και πιστοποιημένα επαγγέλματα.                                                                                                                    Τα μάτια σας λοιπόν, δεκατέσσερα.                                                                            

Να θυμάστε σχετικά με τον Ψυχίατρο :

Ο ψυχίατρος δεν περιορίζεται μόνο σε συνταγές με φάρμακα, ούτε μόνο για να σας ακούει να μιλάτε για την παιδική σας ηλικία!                                

Ο ψυχίατρος ενδιαφέρεται συνολικά για την προσωπικότητα σας σήμερα και με πρακτικούς στόχους για το αύριο.
 

                                                                                                                                                                 Ήρθε η ώρα να γνωριστούμε.